Λυπάμαι γιατί άφησα να περάσει το πλατύ ποτάμι της ζωής μέσα απ τα δάχτυλά μου. Και τώρα αναρωτιέμαι ,πως μπόρεσα να είμαι τόσο αδιάφορη ,τόσο τραγικά ασυνείδητη με την ζωή?
Πόσες φορές αναρωτήθηκα για τον χρόνο τον χαμένο η οχι ?
Επιλογές που έγιναν χωρίς να σκεφτω βαθειά τι θέλω και ποια είμαι?
Αλλά πάλι ποιος καθορίζει το χάσιμο αν όχι εμείς οι ίδιοι ,εμεις που αντιταχθήκαμε έστω και μια μικρή στιγμούλα σ αυτό "το σωστο" η "το λάθος".