Η αίσθηση

     Η ζωή και ο θάνατος είναι τόσο συνδεδεμένοι όπως το τσόφλι με το αυγό. Φτάνεις τόσο κοντά να το ανακαλύψεις αλλά δεν μπορείς να βρεις την ουσία του.Η ανεσταλμένη λειτουργία των αισθήσεων σε αποδιώχνει από την σωστή θεώρηση των πραγμάτων. 

Δεκέμβρης 2018

                                           Δεκέμβρης 2018

Σαν απο καιρό νομιζω πως όλα θα ξαναπάρουν το δρόμο τους .
  Τίποτα όμως δεν θα ειναι πια όπως πριν και κανεις δεν θα μπορει να αλλάξει αυτό το τίποτα.
Μετρό Αμπελοκήπων κόσμος πάει και ερχεται κόσμος στην στάση των λεωφορείων καστανας στην πάνω γωνία ,μουσικοί στην μέση προχωρω γρήγορα και παραλίγο να σκοντάψω στα πόδια του.Σκυφτός αμέτοχος σε όλη αυτη την βουή με ενα χέρι μισοκρυμμένο ,ρίχνω ,και προχωρω γρήγορα να φτασω στα φαναρια αισθημα δυσφορίας ,με πνίγει το κασκόλ ,αρχίζουν οι πρωτες στάλες ιδρώτα .περναω τα φαναρια σχεδόν τρέχοντας ,και νεα πόδια μόλις περασα τα φαναρια ,ρίχνω .και δεν μπορω να αναπνευσω σταματω σε μια βιτρίνα για να παρω ανασα .Αισθανομαι το μυαλό μου να σφίγγει ,σπασμοι στο βλεφαρο .Τίποτα ,ενα τίποτα  .

Κάτω από τις πιέσεις της μάνας μου αφήσαμε την παρακολούθηση του απέναντι και αρχίσαμε να σημειώνουμε πόσο συχνά περνούσαν οι ίδιοι άνθρωποι από το δρομάκι μας αλλά όχι μόνο αυτό αλλά και σε τι κατάσταση ήτανε .Αν περνούσε ας πούμε ο κύριος γελαστός γεράκος με το μπαστουνάκι πότε ήταν αφηρημένος πότε κρατούσε ένα διχτάκι με ψώνια άλλοτε πάλι ήταν δισταχτικός και σκεφτικός κοντοστεκόταν στην πεζούλα μας και μετά από λίγο σήκωνε πάλι το κεφάλι και συνέχιζε τον δρόμο του .Σίγουρα είχε οικογένεια αλλά ποτέ δεν τον είδαμε να περνά παρέα με κάποιον άλλο όπως η τροφαντή κοπέλα που μια περνούσε μόνη της κρατώντας σακούλες την άλλη με τον μπαμπά της μια άλλη φορά η είδαμε με ένα νεαρό καλοξυρισμένο και αδύνατο να της χαϊδεύει το μάγουλο για μια στιγμή καθώς περνούσαν από μπροστά μας και αυτή να γυρνάει το κεφάλι και να του στέλνει ένα γλυκό χαμόγελο .

                                                      Ενημέρωση

Θα συνεχίσω την ιστορία "Κόκκοι Άμμου" σε δεύτερο χρόνο .

                                                                  Φλεβάρης

Σε αυτούς τους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς προσπαθούμε πρωτίστως να διασώσουμε την την ανθρωπιά μας.
Τίποτα δεν θα μας ξεχωρίζει πια αν χάσουμε και αυτό το μοναδικό στο είδος του ανθρώπου .
Ακόμα και την πείνα μας να την μεταλλάξουμε γίνεται μπροστά στα όρνια που καραδοκούν στο πέρασμά μας. Απ τις στιγμές μας τα χνάρια μας σε τούτο τον πλανήτη να φαίνονται ξεκάθαρα πως είναι από αγάπη Τίποτα δεν μένει παρά μόνο τ αποτελέσματα των πράξεών μας και όχι τα λόγια τα ανούσια,τα παχιά και άδεια από στάρι και πορτοκάλια Έτσι θα πορευτείς μωρέ? Έχοντας στην πλάτη την κληρονομιά των θρασύδειλων του Όθωνα της εποχής?
Σκέψου λίγο πόσο λίγο σκέφτηκες ετούτη εδώ την χώρα την γεμάτη από γίγαντες αλλά και από νάνους.
Έτσι κι αλλιώς τυραννιέσαι από της αφθονίας τον ζήλο ,πόσο λίγο είναι αυτό που αναζητάς μπροστά στου μέλλοντος τον κόσμο.

Επιστροφή

Μετα απο μια μακρα απουσία μου λόγω πολλών και διάφορων δυσκολιών και καταστάσεων επιστρέφω επιτέλους στο blog της Νέλυς.
Πολλά πράγματα άλλαξαν εντω μεταξύ αυτό που παρέμεινε σταθερή αξία ειναι η ανάγκη μας για επικοινωνία και προβληματισμό.Ξεκινάμε λοιπόν με τον Σεπτέμβρη να ειναι μέσα στην καρδιά μας .

Κόκοι άμμου ( συνέχεια)

ετσι συνεχίσαμε την αναζήτηση της περίεργης συμπεριφοράς του.Κάθε βράδυ μετά τις 9 πιάναμε το πόστο μας στο παράθυρο και περιμέναμε ..