25/10/11

κόκοι άμμου

1.Κόκκοι άμμου συνέχεια
   Τότε ηταν απαραίτητo να στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων να σκέφτεσαι πολύ και να ζεις μεσα στην ομίχλη των τσιγάρων και της προσμονης της αλλαγής του κόσμου και του γίγνεσθαι.
Πόσοι ανταποκρίθηκαν σε αυτά δεν ξέρω ,γνωρίζω όμως οτι η κριτική της αδιαφιλονίκητης παρέας ηταν αμίληκτη και σθεναρά κρατούσε την πρώτη θέση στις σχέσεις μας.Λάθος,σωστό?
Απέναντί μου καθόταν ενας καμπούρης μεγαλοεκδότης με τον αδελφό του τους έβλεπα κάθε απόγευμα με τις δερμάτινες σκοροφαγωμένες τσαντούλες τους να πηγαίνουν στις εκδόσεις " Ελληνική Παιδεία" .Εγκυκλοπαιδικαι γνώσεις για τα τέκνα των απανταχου Ελλήνων. Ισως ολόκληρο το απόγευμα να μην έμπαινε κανένας πελάτης στον εκδοτικό ,μια φορά πέρασα μόνο με τον πατέρα μου και τους είδα σκυφτούς ,αμίλητους στα σκωροφαγωμένα παμπάλαια απο σκούρο ξύλο γραφειάκια τους ,σαν σκιάχτρα ακίνητα .
Στην πολυκατοικία μου ζούσε ενας Αξιωματικός του στρατου στρατηγός του Παπαδόπουλου ηταν έγλυφε και κανάκευε όλο τον κόσμο στην δική μας πολυκατοικία και στις τριγύρω ,μόνο τους καμπούρηδες δεν πλησίαζε ποτέ .Πίσω απο τα κατεβασμένα πατζούρια παρακολουθούσα μετά το διάβασμα την κίνηση όλου του δρόμου ,μανία που εχω ακόμα .
Δεν μπορω να πω οτι στεκόμουν και καθε μερα πισω απο τα κατεβασμενα παντζούρια γιατι εν τω μεταξύ συνέβαιναν πράγματα και θάματα στο σπίτι στην οικογένεια γενικότερα.Στην ευρεία οικογένεια θα πω τωρα ,τοτε δεν ειχα καταλαβει ακόμα .Αρρώστειες ,θάνατοι συγκεντρώσεις διάφορες και διαφορετικές .
     Εκεινο το βράδυ του Νοέμβρη ,ειχαν μαζευτει στο σπίτι διάφοροι συγγενεις το σαλόνι γεμάτο απο καπνό και ψίθυρους οι γυναίκες φώναζαν στην κουζίνα μαγειρεύοντας και εγω πίσω απο τα ατεβασμένα ρολά ειδα τον καμπούρη εκδότη να βγαίνει απο την πολυκατοικία και να στέκεται στην γωνία του δρόμου που έβλεπε προς τον Υμητό .Ενα μαύρο αυτοκίνητο σταμάτησε και πηδηξε μεσα αστραπιαία ,φωναξα την αδελφή μου και της το είπα .Ε και μου λεει αυτό δεν σημαίνει τίποτα δεν ειναι δολοφόνος ο ανθρωπος βγήκε να πάει σε ταβέρνα. Ομως εμένα δεν μου έμοιαζε για βραδυνή έξοδος αυτό που είδα .Ο τρόπος που βγήκε απο την πολυκατοικία και πήδηξε στο αυτοκίνητο ηταν περίεργος. Περίμενα ώρες πισω απο τα ρολλά μεχρι που τα μάτια μου εβλεπαν πια γραμμές μα τίποτα δεν έγινε.


Την επομένη το βράδυ καθισα πάλι την ιδια ώρα στην θέση μου παρ όλη την γενική αναστάτωση που επικρατούσε στο σπίτι και μαζι με την αδελφή μου αφοσιωθήκαμε στο έργο της παρακολούθησης ,μια η μία και μια η άλλη ωστε να εχουμε δυνάμεις.Πέρασαν ώρες μεχρι που γυρω στις δυο τα ξημερώματα ειδαμε το ιδιο αυτοκινητο να σταματα στην γωνία του φωτογραφείου να αφήνει τον εκδότη και να εξαφανίζεται μεσα στην νύχτα.

Το σχολειο μου ηταν παρθεναγωγείο και η απόφασή μας με την αδελφή μου να γνωρίσουμε τα παιδιά του υπογείου ηταν οριστική και αμετάκλητη.

Οι θείες μου στα νιάτα τους την εποχη του 1950 πηγαιναν στις πολυκατοικίες και ξεσήκωναν τον κόσμο χτυπώντας βραδιάτικα όλα τα κουδούνια μαζί.Υπήρχε προηγούμενο στην οικογένεια ,τα γονίδια.

Απο το υπόγειο περνούσαμε τρεις φορές την εβδομάδα , πηγαίναμε τα ρούχα μας στην θεια να τα πλύνει στο πλυντήριο, γιατι το δικό μας ειχε χαλάσει και δεν ειχαν αποφασίσει αν θα επαιρναν καινούριο η θα έφτιαχναν το παλιο.Ανοίγω μια παρένθεση εδω για να πω οτι ακόμα μετα απο σαράντα χρόνια δυσκολεύονται να πάρουν τέτοιες αποφάσεις κλεινω την παρένθεση.

Το υπόγειο εσφιζε απο ζωή ,τραγούδια γέλια και φωνές .Περνούσαμε και προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τρόπο να μπούμε μεσα, να γνωρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους.Σκεφτήκαμε μετα απο καιρό οτι η γνωριμία πρέπει να ειναι υποτίθεται τυχαία για να μην μας περάσουν και για τίποτα παρδαλές.Ετσι αποφασίσαμε να πετάξουμε μεσα απο το παράθυρο ένα δαχτυλίδι μας ότι το έπαιζε μια απο εμας στα χέρια της της ξέφυγε και έπεσε .Ετσι και έγινε .

      Ο εκδότης μαζί με την περιπέτεια του υπογείου ηταν τα σημαντικότερα μυστικά εκεινη την εποχη στην μικρή ζωή μας . Η Δεκαετία του 80 αχνοφαινόταν και μαζί της εφερνε όλες τις καταιγίδες που ειχαν μαζευτει ολα αυτά τα χρόνια. Τα παιδιά του υπογείου μπηκαν στην ζωή μας ,στην καθημερινότητά μας ,φοιτητές όλοι και μεγαλύτεροι απο μας μας έδεσαν την μαθητική μας ταυτότητα με την φοιτητική . Μας βοηθούσαν στα μαθήματα ,και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων μας στο σπιτι η στο σχολειο .Ηταν οι φίλοι μας !!!!. Οι μέρες  περνούσαν και τα μυστήρια πλήθαιναν γύρω απο περισσότερα ζητήματα .Οι φίλοι μου του υπογείου αρχισαν να ετοιμάζονται για το νέο κύκλο της ζωής τους τον στρατό !!!  Μόνο και ο τρόπος που μιλούσαν γι αυτό με έκανε να καταλάβω τι ζόρι τραβούσαν  οι κακόμοιροι αλλά τι να κάνουν δεν υπήρχαν επιλογές  και μαλιστα χωρίς μέσον ησουν ενας χαμένος .
   Η μύτη μου κόντευε να πέσει απο το κρύο κολλημένη όπως ημουν στο παγωμένο τζάμι όμως η περιέργειά μου ηταν μεγάλη.Δεν ξέρω τι ηταν αυτό που με ξύπνησε ομως όταν έφτασα στο παράθυρο ,δεν πρόλαβα να δω παρά μια σκιά που χάθηκε αστραπιαία στην απέναντι πολυκατοικία.Η διαίσθησή μου δεν με άφηνε να γυρίσω στο κρεβάτι ,παρ όλο που την απόλυτη ησυχία της νύχτας δεν διέκοπτε παρα μόνο ο θόρυβος απο το ψυγείο μας.Ετσι εμεινα καρφωμένη πισω απο τα τζάμι καμιά ωρα και την στιγμη που αποφάσισα να φύγω ειδα τενα μαύρο αυτοκίνητο να σταματάει στην απέναντι γωνία Δύο άντρες βγήκαν και γρήγορα μπήκαν στην απέναντι πολυκατοικία.Δεν ξέρω γιατι αλλά ένοιωσα τον φόβο να με παραλύει εμεινα ακίνητη παρακολόυθώντας τους δύο άντρες μετά απο κανενα δεκάλεπτο να βγαίνουν απο την πόρτα έχοντας και εναν τρίτο αντρα ανάμεσά τους  και γρήγορα πάλι μπαινουν και οι τρεις στο πίσω μέρος του αυτοκινήτουπου ξεκινά να τσουλά αργά και αθόρυβα και εγώ λεω απο μέσα μου 3363, 3363 ωσπου ακούω την μηχανή και δεν το βλέπω πια μπροστά μου.